پرشانننننننننننننننن

پرشانم مي خوام يه درد و دل باهات بكنم

وقتی خط به خط این جمله ها رو می نويسم ميبينم که چند سالی هست  هر روز این گله ها رو از خودم می کنم...
گاهی وقت ها هم به زندگی خانم های خانه دار غبطه می خورم




فقط چند روز سرکار نبودن و با پوست و استخوان درک کردن اينکه

چقدرررررررررررررررررررررر  زندگي به خودم بدهکارم!

 چقدر صبحها کمي ديرتر از خواب بلند شدن

چقدر صبحانه را سر حوصله خوردن

چقدر در صف آرايشگاه شلوغ بودن و به حس و حال زنان براي زيباتر شدن نگاه کردن

چقدر در پاساژها و مراکز خريد با زنهاي ديگر چرخ زدن و سر به سر فروشندگاني که مي خواهند جنسشان را با مهارت تمام به تو بفروشند، گذاشتن

چقدر تلفنهاي طولاني و درد دل کردن

چقدر گردگيري و طي کشيدن با يک موسيقي ملايم

چقدر حس کردن معني خانه

چقدر روي کاناپه لم دادن و فيلم ديدن

چقدر با تو و بابا حميد خريد رفتن و لذت بردن

چقدر مهماني با دوستانت

چقدر تنهايي و سکوت و درخود فرو رفتن

چقدر کدبانويي و غذا پختن

چقدر کتاب و فيلم نخوانده و نديده

چقدر قدمهاي نزده

چقدر نگران دير رسيدن و ترافيک و مترو و تاکسي نبودن

چقدر آسايش و عجله نداشتن

چقدر مالک وقت و فرمانده گذران زمان خودت بودن

چقدر آرايش کردن

چقدر شال و روسري و مقنعه هات را يک سو پرت کردن

 اصلا چقدر لاک نزده رنگارنگ

چقدر شبها بيدار ماندن  و رويا رج زدن

چقدر نگران کم خوابي نبودن

چقدر زمزمه کردن آهنگ زير لبهایت

 چقدر حرف زدن

چقدر حرفهاي نگفته

چقدر.....

 سواي تئاتر و سينما و ايروبيك و عکاسي و رقص و نوشتن و اينها که دوست داشتم و سراغي ازشان نگرفتم، به جز زنانگي کردن به معناي واقعي براي خودم و براي يک مرد ...، من چقدر همين چيزهاي ساده و معمولي و پيش پا افتاده براي خيلي از آدمها را به خودم بدهکارم.

من بيش از هرکسي به خودم بدهکارم.

 زن که باشي

کارمند  که باشي

سي سال را هم گذرانده باشي

معناي زندگي نکرده را با چند روز سر کار نبودن جور ديگري  مي فهمي...از 18 سالگي ..20 سالگي....22 سالگي تا اينجا فقط يک پلک فاصله بود و من فکر ميکردم اوه آدم 32 ساله خيلي بزرگ است.

تمام استرس ها.....شلوغي ها...بالا و پايين پريدن هاي هر روزه و دوست نداشتن کارت به کنار.

درد و دل من با پرشان